ÜÇLEME-No:2-Rol

Yaşamın içinde, hep kendiniz olamadınız. İçinizden geldiği gibi davranamadınız her zaman. Bazen, söyleyemediniz aklınızdan geçenleri. İçinizden gelirken haykırmak, bazı anlarda kısmak zorunda kaldınız sesinizi etraf rahatsız olur diye. Hiç tarzınız olmayan şeyler giydiniz belki aslında ait olmadığınız yerlere giderken. Doğum gününüzde paketten çıkan hediyeyi beğenmiş gibi yaptınız kibar olmak için. Gençken yalanlar söylediniz ailenize arada sırada… Yetiştiremediğiniz ödeviniz için bahaneler buldunuz öğrenciliğinizde. Olduğundan şık giyindiğinizde, değişik tavırlar sergilediniz, yürüyüşünüz değişti. Patronunuzla veya elemanınızla konuşurken başka bir dil kullandınız daha başka kelimeler içeren. İlk buluşmalarda kırım kırım kırıttınız, yemeğinizi asilzadeler gibi yediniz bazılarınız. Gittiğiniz bir cenazede gülümseyemediniz ayıp olur diye. Haklı veya haksız, iyi veya kötü niyetle, gerekli veya gereksiz, bazen, kendinize bile, rol yaptınız. Hepiniz, hepimiz…

Hayata

Okulda hocama

Gülmek zorunda kaldım

Sabretmek zorunda kaldım

Seviyormuş gibi yaptım

Büyümüş gibi yaptım

Katar'dan dönerken

Fark etmemiş gibi yaptım

Her zaman

Aylin Hanım'a

Kurban

Bugün mevzubahsimiz kurban bayramı. Üçlememize bu haftalık ara vermemizin sebebi yani. Yoklar… Herkes gitti biz İstanbul’u bekliyoruz :) Bayramlaşmalar, büyüklerin ellerini öpmeler ve trafiksiz pek güzel olan şehrimizin keyfini çıkarmakla geçiyor günlerimiz. Biz kurbanımızı böyle verdik, projemizi bir hafta erteledik. Bence gayet de temiz oldu. Kan yok bizimkisinde.

Hadi size iyi bayramlar. Bir yerlere gidenlerdenseniz ne olur dönüşte dikkatli olun.

Sevgiler…

ÜÇLEME-No:1-Suçluyum Çünkü...

Bir yola girdik hepimiz. Ayrı ayrı ama aslında aynı olan bir yola. Yaşıyoruz. Güzel yaşamak istiyoruz. Bekliyoruz. Beklentilere giriyoruz. Beklediğimiz şeyler uğruna tavizler veriyoruz. Bazen, hata yapıyoruz. Keşke’lerimiz sıralanıyor sonra ardı ardına. Peki keşke’lerimizden önce ne vardı buna sebep olan? Hatalarımız, kusurlarımız, suçlarımız. Bizim suçlarımız. Ya biz ve biz olduğumuz için başkaları tarafından suç sayılan huylarımız? Bizim suçlarımız mı?
Biraz durun ve düşünün. Geçmişi, şimdiyi, her şeyi… Yaptıklarınızı, yapmadıklarınızı, yapamadıklarınızı… Suçlu hissettiniz mi hiç? Cevabı evet olmalı eğer dürüst davranıyorsanız kendinize. “Suçluyum çünkü” ile başlayan kaç cümle kurabilirsiniz siz sizeyken? Bizi ilgilendiren ilk aklınıza gelen. İtiraf edin. Belki de içinizden defalarca kabul ettiğiniz şeyi bize de söyleyin. Cesur olun.
Bu gün birkaç kişiden bu projemize dahil olmalarını istedik. Katıldılar oyunumuza. Sorgulamadan. Çünkü anladılar. Kara tahtaya yazdılar suçlarını.  
Bırakın eğer varsa egonuzu bir tarafa, gerçekten anlayın suç ne demek ve suçluyum çünkü ile başlayan bir cümle kurun. 
Suçlu hissetmeden…

016051975 KADINIM

932733177 DİŞLERİMİ YETERİ KADAR FIRÇALAMADIM

010110011 İNANDIĞIMI OKUYUP ARAŞTIRMIYORUM

010201235 İYİ BİR ANNE OLAMADIM

030763004 ...HERKESE GÜVENİYORUM

847019632 KOLAY AFFEDİYORUM

Ağaç...

Parka varıp ağacımızı seçtiğimizde eşyalarımızı yamacına koyduk, tripotumuzu kurduk ve kadrajımızı  ayarladık. Başladık yerdeki yaprakları dala iliştirmeye. Mümkün olsa bütün ağacı donatırdık o heyecanımızla. Hiç sıkılmazdık. Gerçekten… Hem, zaman problemimiz de yoktu, bağladığımız her yaprak zamanı kazandırıyordu bize.
Üç kişi dahil oldu sadece bu olaya, üçü de birbirinden farklı anlamlarla. İlki, bir kadındı çocuk arabasıyla geçen. Merak yoktu gözlerinde, ya da ne yaptığımızı anlamadığına dair bir ifade. Öyle, sıradan, geçti önümüzden. Göz göze geldik, çok hafif bir gülümseme yakaladık gözlerinde. İkincisi, köpeğini gezdiren genç bir çocuk. Köpeği daldı birden aramıza, o da arkasından geldi. Sanki orada ağacı yapraklara tutturmuyorduk, sanki sadece duruyorduk, sanki hiçbir şeyi görmemiş gibi… Özne tamamen köpekti. Kafasını okşadığımız köpeği şımarmaya başladığında aldı yanımızdan, gittiler. Neydi bilemiyoruz. Gördü de umursamadı mı, fark etti de normal mi geldi… Üçüncüsü, parkın güvenlik görevlilerinden biri. O, ağaçla ilgilendi, ama durumu yadırgadığına dair hiç bir tepkisini görmedik. Fotoğraf çekemeyeceğimizi, tripot kurmanın yasak olduğunu söyledi. Ona kadrajımızı gösterdik, yararı olmadı. İki dakika verdi bize ve uzaklaşıp gitti... Neden tripotla fotoğraf çektiğimizi sordu, ama neden ağaca yaprak bağladığımızı sormadı. Böylelikle ağaca yaprak bağlamanın yasak olmadığını öğrendik…
İki dakikamızı kullandıktan sonra, artık ortalıklarda olmayan güvenlik görevlisine verdiğimiz sözü tuttuk ve toparlandık. Cafe London’da  içtiğimiz ara kahveden sonra eve döndüğümüzde, yazacağımız yazıyla ilgili sohbetimizi yaparken enteresan anektodlar çıktı ortaya. Dedik ki, Doğanın ritüel’ine karşı durmak bu. Zaman ve doğanın dönüşümüne karşı durmak. Ona zarar vermeden…
Mantıklı olan her insan bugün bağlanan o yaprakların an be an döküleceğini bilir :) Ama biz o ağaca yapraklarını geri koyduk. O yapraklar zaten düşmüştü. Şimdi daldalar. Ne kadar kalacakları yine doğaya bağlı. Ama biz bu döngünün içinde bir şeylere dur dedik ve zamanı geriye sardık. Peki bu yaptığımızı daha önce kimse denemiş mi, yani biri bize kalkıp da “ben denedim, olmuyor” diyebilir mi? Ya hakikaten Tinkerbell’ler gerçekse? Ya hayaller gerçek olabiliyorsa :)
Şaka bir yana, tutunmak lazım onlara, hayallere... Hayallerle gerçekler arasında, sadece zaman farkı var derler... Dur demek lazım bazen. Kim bilir? Belki gerçekler, sandığımız kadar gerçek değildir. Belki, hayaller hayallerden bile ötedir…

Bizden bu haftalık bu kadar. Haftaya yeni projemiz olan “üçleme”nin ilk parçasıyla buradayız. Keyifli bir iş olacak :) Bekleriz…